Σκέψεις αλήθειας για το έθνος...
... από τον " Κήπο του Προφήτη" του Χαλίλ Γκιμπράν
"Φίλοι μου και συνοδοιπόροι μου, να λυπάστε το έθνος που είναι γεμάτο πίστη κι άδειο από θρησκεία.
-Να λυπάστε το έθνος που φορά ένα ρούχο που δεν το έχει υφάνει, που τρώει ψωμί που δεν το έχει θερίσει και πίνει κρασί που δεν έχει τρέξει από το πατητήρι του.
-Να λυπάστε το έθνος που ονομάζει το βίαιο άνθρωπο ήρωα, και βλέπει το λαμπροφορεμένο κατακτητή γενναιόδωρο.
-Να λυπάστε το έθνος που περιφρονεί το πάθος στο όνειρό του, κι ωστόσο γίνεται σκλάβος του στον ξύπνιο του.
-Να λυπάστε το έθνος που δεν υψώνει τη φωνή του παρά μόνο σα βρίσκεται σε κηδεία, δεν περηφανεύεται παρά μονάχα σα βρίσκεται μέσα στα αρχαία μνημεία του, και δεν ξεσηκώνεται παρά μονάχα όταν ο λαιμός του βρίσκεται ανάμεσα στο σπαθί και στην πέτρα.
-Να λυπάστε το έθνος που ο κυβερνήτης του είναι αλεπού, ο φιλόσοφός του ταχυδακτυλουργός, και η τέχνη του, τέχνη μπαλώματος και μιμικής.
-Να λυπάστε το έθνος που υποδέχεται τον καινούριο κυβερνήτη με σαλπίσματα και τον αποχαιρετά με γιουχαϊσματα, για να καλωσορίσει και πάλι κάποιον άλλο με σαλπίσματα.
-Να λυπάστε το έθνος που οι σοφοί του είναι βουβοί από τα χρόνια και που οι δυνατοί του άντρες ακόμα στην κούνια.
-Να λυπάστε το έθνος που είναι χωρισμένο σε κομμάτια, και που κάθε κομμάτι θεωρεί τον εαυτό του έθνος."
Την παρακμή ενός έθνους περιγράφει εδώ ο γνωστός ποιητής της καρδιάς μας. Και ποιο άλλο συναίσθημα θα μπορούσε να δημιουργήσει η παρακμή; παρά λύπη... "Να λυπάστε..." λοιπόν λέει. Όταν λυπόμαστε, σημαίνει ότι έχουμε συνειδητοποιήσει, τι μας συμβαίνει, τι έχουμε κάνει στους εαυτούς μας. Γιατί μόνο τότε ίσως για πρώτη φορά, έστω αναδρομικά, είμαστε σε θέση να σκεφτούμε και να δράσουμε κόντρα σε αυτήν την παρακμή. Ο καθένας μόνος του και όλοι μαζί!
Η λύπη, ο θυμός, και όποιο δυσάρεστο συναίσθημα σηματοδοτεί ότι κάτι δεν πάει καλά, κάτι δεν έχουμε κάνει καλά. Όταν τα νιώσουμε στο "πετσί μας..." όπως λέει και ο λαός... μπορούν πάντα αυτά τα συναισθήματα να γίνουν η ενέργεια που θα τροφοδοτήσουν ορθές δράσεις. Μπορούν με την προϋπόθεση ότι δε θα λυπόμαστε, ούτε θα θυμώνουμε αέναα, μένοντας προσκολλημένοι σε αυτά τα συναισθήματα. Αυτή η ενόχληση αυτών των δυσάρεστων συναισθημάτων μπορεί να είναι η αιτία και η αφορμή, για να αναζητήσουμε και να αναγνωρίσουμε την ορθή σκέψη, που θα εξυγιάνει τα συναισθήματα και θα τροφοδοτήσει την υγιή δράση ατομικά και συλλογικά. Αρκεί ειλικρινά όταν βρούμε την ορθή σκέψη, να επιλέξουμε να την ασπαστούμε και να μείνουμε αφοσιωμένοι σε αυτήν.
Προς αυτήν την κατεύθυνση μας κάνει νύξεις ο Χαλίλ Γκιμπράν, με το λόγο του τη 2η δεκαετία του προηγούμενου αιώνα. Λόγος που φθάνει ως ψίθυρος αφύπνισης στα αυτιά μας από το μακρινό παρελθόν...
Ευαγγελία Τσέλκου
