Μια ιερή στιγμή...
Βρίσκομαι στην άκρη ενός γκρεμού...
Η πλαγιά που κατηφορίζει πίσω μου… είναι γεμάτη ελαιόδεντρα… Ησυχία βασιλεύει παντού… ησυχία… ηρεμία… γαλήνη… Ο ήλιος δύει, μόλις έχει αρχίσει να χαμηλώνει… εκεί πίσω από το βουνό απέναντί μου… το βουνό που η άκρη του στέκεται πολύ επιβλητικά και πολύ πιο ψιλά μου… Ανάμεσά μας… ένα ψιλό φαράγγι…
Είναι όλα τόσο ακίνητα θαρρείς… όπως η απόλυτη ησυχία πριν… πριν τη μπόρα… Η έτσι είμαι εγώ… τώρα… «Ποιος εγώ;» ακούγεται μια φωνή μέσα μου… Αχ! όχι, όχι πάλι… Ξάφνου χάνεται η ησυχία… πάλι… Ξάφνου ερωτηματικά αναδύονται… Έχω χαθεί πάλι… «Ποιος εγώ;» Αυτός που πονάει και υποφέρει; Μέχρι πριν λίγη ώρα έκλαιγα και πονούσα γιατί κάποιος άγγιξε μια βαθιά, παλιά πληγή μου… Μια πληγή που ξεσκεπάστηκε ολότελα… και είναι εκτεθειμένη παντού… Ξεσκεπάστηκε και δημιουργεί πόνο, και με το άγγιγμα του απαλού αέρα…
Πήγαινα να συγχωρήσω, όποιον άθελά του, την ακουμπούσε, την χτυπούσε, τον εαυτό μου που δεν την προστάτευε πια… Ήθελα να συγχωρήσω και ολοένα θύμωνα, έπειτα ηρεμούσα… κέρδιζα στιγμές γαλήνης… και σε κάθε άγγιγμα αυτής της πληγής ξαναθύμωνα ακόμη πιο πολύ… Τα παρατούσα… δεν είμαι ικανή… Δεν είμαι ικανή για την συγχώρεση… αυτήν που θεραπεύει την ψυχή και την καρδιά… «ΟΧΙ ΑΚΟΜΗ… » ψιθύριζε απαλά η ήσυχη φωνή μέσα μου…. Πάλευα όλη μέρα… μέρες… Εναλλαγές ανακούφισης και ηρεμίας με θυμό και πόνο, με την παραμικρή σκέψη, με ένα μικρό άγγιγμα της πληγής… Ξανά και ξανά… Εκλογικεύσεις – κατανοήσεις…και πάλι… και πάλι… Κουράστηκα! Μπάφιασα! Τα παράτησα… Κουράστηκα να ελέγχω αυτά που ενδεχόμενα θα ακουμπήσουν πάνω στην πληγωμένη μου ύπαρξη, και θα με πονέσουν… Κουράστηκα επίσης να πονάω… να θυμώνω…μπάφιασα... αλλά νιώθω την ανάγκη να προστατεύσω… να προστατεύσω…τις βαθιές μου πληγές. Να μην τις δείξω σε κανέναν… Είμαι δυνατή ΕΓΩ! ΙΣΧΥΡΗ ΕΓΩ! δεν είμαι αυτή που πονάω… Ταυτόχρονα θέλω να μιλήσω, να εξομολογηθώ, να λυτρωθώ… Αλλά πάλι ντρέπομαι και φοβάμαι… Δε θέλω να φαίνομαι… να εκτεθώ, να δείξω αδυναμία… να χλευαστώ… να σχολιαστώ από όλους… από αυτούς που στα αυτιά τους θα φτάσει το πόσο αδύναμη και ανασφαλής είμαι… και ΣΩΠΑΙΝΩ… Και πάλι από την αρχή… Ξανά ο πόνος, η αγωνία… η ανακούφιση, η ηρεμία, η γαλήνη… Όλος αυτός ο κύκλος… Τόσος πόνος… Που ήταν αυτός κρυμμένος; Δεν ένιωθα τέτοιο πόνο μέχρι πριν λίγο καιρό… Που είναι η γαλήνη; η ησυχία; η ειρήνη που ένιωθα; Νοσταλγώ εκείνη τη ΣΙΩΠΗ, ΤΗΝ ΑΝΕΜΕΛΙΑ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ; Τι έχω πάθει;
Εναλλάσσονται συνεχώς η αγωνία, ο πόνος, ο θυμός με την αίσθηση της θλίψης της απώλειας, και τη νοσταλγία αυτής της κατάστασης ύπαρξης…Της κατάστασης ύπαρξης της πληρότητας, της ησυχίας, της γαλήνης… Ήτανε ψέμματα; Ήταν ψευδαίσθηση;
Και να ξαφνικά… καθαρίζει ο νους μου… Δεν είμαι αυτή που πονάει… που υποφέρει… που αντιστέκεται… Πως; πως; μπόρεσα να ταυτιστώ πάλι με το «άρρωστο εγώ μου;»…το ασθενές εγώ μου; τόσο μα τόσο πολύ…Πως κατάφερα να έχω τόση σύγχυση;
Αναλογίζομαι… κοιτάω γύρω μου… ΕΙΜΑΙ - ΕΙΜΑΙ… ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ της θλίψης, του πένθους και της ανημποριάς μου, σε ένα κήπο. Στον δικό μου κήπο της Γεσθημανής. ΤΩΡΑ ΒΛΕΠΩ… το σημείο που βρίσκομαι… Γνωρίζω ότι το πληγωμένο εγώ μου, αυτό, αυτό αντιστέκεται στην ύστατη στιγμή του. Βλέπει το τέλος του,τη θυσία του, από ΕΜΕΝΑ, και ουρλιάζει-φωνάζει…ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ όλη τη δύναμη και τους τρόπους για να με σταματήσει… να με κρατήσει πίσω στην α-σθένεια…
Νιώθω ότι θα λιποψυχήσω… θέλω να κάνω πίσω… να μην πάω πουθενά… να μην μιλήσω, να μην εκτεθώ, να μην ντροπιαστώ… Ταυτόχρονα όμως δεν αντέχω αυτήν την αγωνία, δεν αντέχω άλλο αυτήν την επαναλαμβανόμενη κατάσταση… Βρίσκομαι στο σημείο… μπρος γκρεμός… και πίσω; πίσω τι; ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ – ΑΓΩΝΙΑ – ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΣ
Μπρος άγνωστο… ΑΛΜΑ ΣΤΟ ΚΕΝΟ… «και φοβάμαι…φοβάμαι μη χαθώ…» ουρλιάζει πάλι η φωνή στο μυαλό μου… Μα και πίσω δε θέλω να πάω…όχι, όχι, όχι ξανά τα ίδια… απλά νιώθω ότι θα πεθάνω… Μπρος θάνατος… πίσω ασφυξία…
Και αρχίζω πάλι… πάλι…να τρελαίνομαι… παθαίνω ασφυξία… Πως θα είμαι χωρίς… «ΧΩΡΙΣ ΤΙ; ΧΩΡΙΣ ΠΛΗΓΕΣ; » απαντά…μια βαθιά, καθαρή, σοφή φωνή μέσα μου… «Πως θα ζω χωρίς πληγές; ΠΩΣ ΘΑ ΖΩ ΘΕΡΑΠΕΥΜΕΝΗ; Πως θα υπάρχω; πως θα ζω; δεν ξέρω τον τρόπο… Φοβάμαι μη με λιώσουν, μη με ποδοπατήσουν… ΟΛΟΙ! Από αδιαφορία, από ασυνειδησία, από έλλειψη ευαισθησίας, και επειδή είναι όλοι τόσο απασχολημένοι με το να καλύπτουν τις δικές τους πληγές. Από κάθε ορατό και αόρατο κίνδυνο. Από υπαρκτό και ανύπαρκτο.» Πήρε ζωή και δύναμη πάλι αυτή η φοβισμένη και άρρωστη φωνή μέσα μου… που μαζί με μένα εξελίσσεται, και μου προβάλλει επιχειρήματα… Θέριεψε, επιχειρηματολογεί με ότι έχω χρησιμοποιήσει όλο αυτόν τον καιρό απέναντί της και δίπλα της… και όλα γίναν πάλι θολά…ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΜΕΝΗ, ΦΟΒΙΣΜΕΝΗ… όλη ένας τεράστιος φόβος. ΤΟ ΒΛΕΠΩ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΑ, ΚΑΤΑΜΟΥΤΡΑ… βλέπω όλο το ΦΟΒΟ ΚΑΤΑΜΟΥΤΡΑ και κραυγές…κραυγές… βγαίνουν μόνο πια…
Τις αφήνω πίσω μου… τις ακούω ολοένα και πιο χαμηλά… και πιο βαθιά…Σηκώνω το πόδι, και πέφτω… Μονόδρομος Η ΖΩΗ είναι μόνο μπροστά…Πέφτω, αφήνομαι… πέφτω… και δεν ακούω τίποτε πια… δεν νιώθω φόβο πια… δεν βλέπω φόβο… δεν πονάω πια…
Έχω αφεθεί…
... νιώθω σαν πούπουλο, κάτι με σηκώνει απαλά… δεν ξέρω τι… κάτι με κινεί… με πολύ αγάπη και φροντίδα…
ΝΙΩΘΩ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ… ΔΕ ΦΟΒΑΜΑΙ… ΔΕ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ… ΝΙΩΘΩ ΓΑΛΗΝΗ, ΑΓΑΠΗ, ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ… ΛΥΤΡΩΣΗ!!!
ΜΕ ΑΦΗΝΕΙ ΑΠΑΛΑ… ΨΙΛΑ ΠΑΝΩ ΣΕ ΕΝΑ ΣΗΜΕΙΟ… ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΝΑ ΤΟ ΠΕΡΙΓΡΑΨΩ… Κάπου που βλέπω από πάνω, κάτω, δεξιά, αριστερά…παντού ολόγυρα… Είμαι στην άλλη πλευρά του φαραγγιού… σε εκείνο το υψηλότερο σημείο που αγνάντευα μέχρι πριν… στις μικρές ή μεγάλες στιγμές της γαλήνης μου.
Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΦΤΕΡΟΚΟΠΑ!!! ΝΙΩΘΩ ΤΟΣΗ ΜΑ ΤΟΣΗ ΑΓΑΠΗ!!! ΟΛΗ ΜΟΥ Η ΥΠΑΡΞΗ ΠΛΗΜΜΥΡΙΣΕ ΑΠΟ ΑΓΑΠΗ….
Ευαγγελία Τσέλκου (Χρονικό μιας εσωτερικής υπέρβασης 2012)
