Η φύση του Έρωτα...
... είναι μήπως η επιθυμία συνάντησης με το απόλυτο και μια ασίγαστη δίψα για ζωή δίχως τους φθαρτούς περιορισμούς;
"Μήπως τη φύση του έρωτα μπορούν να τη προσεγγίσουν τα ερωτήματα και όχι οι καταστάσεις; Μήπως έρωτας είναι αυτή η δύναμη της υπέρβασης της ατομικότητας και των αναγκών;
Μήπως έρωτας δεν είναι μια πράξη, αλλά μια αναζήτηση;
Μήπως έρωτας δεν είναι ένα συναίσθημα, αλλά ένας υπαρξιακός συγκλονισμός που δεν αρκείται στα επιμέρους;
Μήπως έρωτας είναι ο πόθος για σχέσεις κοινωνίας που καταξιώνουν την ύπαρξή μας;
Μήπως έρωτας είναι ένα βλέμμα που διαπερνά την επιφάνεια και συναντά τον πυρήνα ομορφιάς που έχει κάθε άνθρωπος;
Μήπως έρωτας δεν είναι μια θελκτική εικόνα, αλλά ένας καταιγισμός ζωής;
Μήπως έρωτας είναι μια προσωπική επιλογή ζωής, που υπερβαίνει το θάνατο;
Μήπως έρωτας είναι η επιθυμία της συνάντησης με το απόλυτο και μια ασίγαστη δίψα για ζωή δίχως τους φθαρτούς περιορισμούς;"
" Έρωτας ή τίποτα "
του Δημήτρη Καραγιάννη
Υπέροχος, ο ποιητικός και λυρικός λόγος του Δημήτρη Καραγιάννη για τον Έρωτα. Όλο το βιβλίο του είναι ένας ύμνος στον έρωτα. Η λέξη συνάντηση από την παραπάνω παράγραφο μου έφερε στο νου, τη φράση ενός ακόμη πολυαγαπημένου συγγραφέα.
"Το να πεθάνεις δεν έχει καμιά σημασία.
Ο τρόπος που ζεις μετράει.
Να θυμάσαι αυτό: " η κόλαση είναι οι συναντήσεις που χάσαμε ".
"μέρες και νύχτες της ΖΩΗΣ ΜΟΥ".
Ζιλπμέρ Σινουέ
Φράση που συγκίνησε βαθιά την ψυχή μου τότε που το πρωτοδιάβασα, και με ενέπνευσε να γράψω αυτό το μικρό ποιηματάκι για τις "συναντήσεις" που είμαστε ευάλωτοι στο να χάνουμε.
"Η κόλασή μας... οι χαμένες συναντήσεις μας...
Η συνάντηση με τον έρωτα που μας συγ-κλόνισε, και φοβισμένοι απορρίψαμε.
Η συνάντηση στο βαθύτερο άνοιγμα ενός φίλου/ης, που νιώθοντας άβολα δεν ανταποκριθήκαμε.
Η συνάντηση με το σύντροφο της ζωής μας, που θεωρώντας τον δεδομένο ουσιαστικά αρνηθήκαμε.
Η συνάντηση με το παιδί μας, που βλέποντας το ως προέκταση του μικρού "εαυτού" μας, τελικά αγνοήσαμε.
Η συνάντηση με το γονιό που απαξιώσαμε, και ποτέ με ευγνωμοσύνη δεν τιμήσαμε.
Οι συναντήσεις με πτυχές και πεδία του εαυτού μας, που με μανία απωθήσαμε.
Συναντήσεις που "έντεχνα" αποφύγαμε, λες και ταχτήκαμε τον ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΜΑΣ, ποτέ να μην το ΖΗΣΟΥΜΕ!"
Τελικά μήπως έρωτας είναι ένα κάλεσμα ένωσης; μια αφύπνιση της επιθυμίας για συναντήσεις βαθύτερες και ουσιαστικότερες σχέσεις κοινωνίας, με τον εαυτό μας,, τον έναν άλλο της ζωής μας, με τους υπόλοιπους άλλους, με τη ζωή, με το Θεό;
Ευαγγελία Τσέλκου
