ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ ΣΤΟΝ ΚΡΙΟ, 5 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Χρησμός

-Πρέπει να απεικονίζετε αυτό που βλέπετε εδώ. Θέλω όλες τις λεπτομέρειες κάθε σκιάς των φύλλων, σε κάθε παιχνίδισμα τους, αποτυπωμένο μέσα σε αυτό το τελάρο.

Με αυτό τον τρόπο ο δάσκαλος μίλησε, δείχνοντάς ένα τελάρο διαστάσεων όσο η παλάμη του χεριού του.

Όλοι αντέδρασαν, πολύ δύσκολο να αποτυπώσεις, σε ένα τόσο μικρό τελάρο, όλο αυτό το τοπίο των χιλιάδων δεδομένων.

Κάποιοι σηκώθηκαν απότομα, θέλοντας να εκφράσουν την αγανάκτησή τους και να εκτονώσουν ό,τι συσσωρεμένο θυμό εγκλωβίστηκε στα σωθικά τους. Οι συνεχόμενες προκλήσεις που καλούνταν να αντιμετωπίσουν, για να προσπαθούν και να επιτύχουν τα όνειρά τους, εξουθένωναν κάθε δημιουργική διάθεση και μόνο η επιθυμία της διάκρισης, μπορούσε να τους κινητοποιήσει την ζωτική ενέργεια.

Άλλοι μείνανε να κοιτάνε αποσβολωμένοι, για το πόσο δύσκολα θα περάσουν το επόμενο διάστημα διεκπεραιώνοντας επιτυχώς τις εργασίες, χάνοντας κάθε προσωπικό χρόνο από την σχέση τους, τα παιδιά τους, την οικογένεια τους, τους φίλους τους.

Μερικοί από αυτούς κοίταξαν το έδαφος απογοητευμένοι, και αποδέχθηκαν μοιρολατρικά πλέον την ανικανότητα τους και την ματαιότητα των προσδοκιών. Εγκλωβισμένοι, χαμένοι και παραιτημένοι, χρωμάτισαν με θολές σκιές κάθε δράση

Αυτή δεν άκουσε, κοιτούσε κάτω, ένα σαλιγκάρι. Το είδε σαν να ήταν ένα πανέμορφο

γυαλιστερό γλειφιτζούρι, με όλα τα χρώματα που υπάρχουν,..την είχε απορροφήσει τόσο που δεν άκουγε, είχε σκύψει χαμηλά και ήθελε να φάει την πιο γλυκιά ηδονή του κόσμου. Έτσι, δεν αντέδρασε και ούτε συμμετείχε σε αυτόν το παροξυσμό.

Ο δάσκαλος πήγε στην κοπέλα την κοίταξε προσεκτικά και της είπε:

-Σε βαφτίζω μάγο. Έχεις μέσα σου τον καρπό της γέννησης της παρθένου. Το παιδί εκφράστηκε και εκφράζεται μέσα από σένα. Πλέον, μπορείς να στείλεις μέσα στο χρόνο και στα σημεία των καιρών, φωτεινές εστίες άλλων διαστάσεων, ανεβάζοντας μαζί με μας, τη συλλογική συνειδητότητα του συγκεκριμένου χωροχρόνου.

Κοίταξε προς εμένα, χωρίς να κάνει καμία κίνηση με τα μάτια, με προέτρεψε να πάω κοντά του, και συνέχισε

-Τα πράγματα που σου είπα, ίσως να σου ακούγονται περίεργα. Έρχεται ένας άλλος μαθητής μου, να σου εξηγήσει κάποια πράγματα. Εύχομαι να διαποτιστείς από τις ποιότητες των καινούργιων κόσμων, που η επαφή μαζί τους θα σου φέρει.

Ο δάσκαλος έφυγε και μέχρι να πλησιάσω, σε κλάσματα του δευτερολέπτου, αναδύθηκαν οι δικές μου μνήμες, από την πρώτη μέρα, που ένας άλλος μαθητής του δασκάλου ήρθε σε μένα.

Μία φωτεινή εστία που είχα δημιουργήσει παλιά , για αυτή την στιγμή, ήρθε και με έβαλε στην θέση που ήθελα να βρίσκομαι. Να είμαι και εγώ, για τον καινούργιο, όπως ο δικός μου άγγελος για μένα, οδηγός, για να μου δείξει πώς η συν δημιουργία επιτυγχάνεται.

Θυμάμαι τα λόγια του και μου βγαίνουν από το στόμα μου τα ίδια λόγια, οι ίδιες εκφράσεις, τα ίδια λυγίσματα στην φωνή μου. Μου είχε πει « δεν μπορώ να δω το παιδί μέσα σου, όπως ο δάσκαλος βλέπει.» Μπορώ όμως να σου δώσω τον τρόπο να το δεις μέσα από τις πράξεις σου. Η φωνή του ήταν τόσο, μα τόσο, γλυκιά, τόσο ήρεμη, που θυμάμαι το εκστατικό δέος της παρουσίας του δασκάλου να απλώνεται με τον πιο γλυκό τρόπο, όπως μία ροή γαλάζιου χρώματος σε ακίνητο κρυστάλλινο νερό.

Με είχε αγγίξει απαλά στον ώμο, και ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια μου. «Το παιδί, σου έστειλε ένα μήνυμα, δες το». Πήρα το δάκρυ στο δάκτυλο μου και κοίταξα μέσα του. Είδα εμένα, μικρό, τριών χρονών, στα πόδια του πατέρα μου. Καθόταν σε μία πολυθρόνα, με τα πόδια του απλωμένα πάνω σε ένα σκαμπό. Εγώ, πάνω του, χοροπηδούσα και αισθανόμουν τόσο χαρούμενος και τόσο ασφαλής. Μου έπιανε τα χέρια και γελούσε μαζί μου, και όσο τον έβλεπα χαρούμενο, τόσο πιο ασφαλής αισθανόμουν, και τόσο πιο βαθιά εκστατικός.

Το παιδί μέσα σου θέλει να σου πει κάτι μου είπε, άκουσε το προσεκτικά. Κοίταξα επίμονα το παιδί, αλλά καμία πληροφορία δεν πήρα από την σκηνή που εξελίσσονταν μπροστά μου. Ξαφνικά άκουσα μια φωνή να μου λέει. «..Έχεις ζήσει την πραγματικότητα που η ασφάλεια ήταν δεδομένη, ή μάλλον έζησες σε μία διάσταση που η ασφάλεια και η ανασφάλεια δεν υπήρχαν. Άφησε την συγκεκριμένη ροή, άφησε αυτή τη βεβαιότητα να κυλήσει σε κάθε κύτταρο σου και κάθε μόριο του αέρα που σε περικλείει. Γίνε ξανά εκείνο το εκστατικό παιδί που ο κόσμος του όλος, δονείται στα τρανταχτά γέλια του. Θυμήσου τα μάτια του πατέρα σου, πώς τα κοίταζες, πώς νόμιζες ότι κυλούσες στον κόσμο του θεού σου, σαν να ήταν η μοναδική ροή ζωής στην ύπαρξη σου..»

Άρχισα να κλαίω, όπως έκλαιγε και αυτός καθώς με ένιωθε να δονούμαι σε όλο και πιο ψηλά ενωτικά πεδία. ‘Καλώς ήρθες ψυχή’, μου είπε και τότε χάθηκα. Ένα κομμάτι μου κινήθηκε σε πολλές πραγματικότητες ταυτόχρονα και σε διάφορα σημεία του χρόνου. Έτρεφε τις διψασμένες και πλανεμένες ψυχές, δονώντας συχνότητες ανακουφιστικές στην αρχή, και αφυπνιστικές μετά.

Μια φωτεινή εστία, μια σαπουνόφουσκα κινήθηκε για πρώτη φορά σε όλους τους ανέμους περιμένοντας να σκάσει την κατάλληλη στιγμή. Η εξαγνισμένη ευαισθησία μας και τα όμορφα

οράματα είναι αυτά που πετυχαίνουν εκεί που οι άλλοι αποτυγχάνουν. Η υψηλή ακεραιότητα, η αθωότητα και η φωτεινή προσέγγιση της ύπαρξης δίνουν το καθαρό κρυστάλλινο περιβάλλον και παρέχουν προστασία από όλα τα άσχημα που μέχρι τώρα μας ταλαιπωρούσαν. Όσο

αφήνουμε το παιδί να παίρνει χώρο μέσα μας, τόσο η επιφάνεια της σαπουνόφουσκας θα έχει περισσότερα χρώματα. Όσο πιο καθαροί εμείς, τόσο το φως θα αντανακλά στο σύμπαν τις

ποιότητές του.

Αστρολογική ανάλυση

Η απεικόνιση των πάντων σε ένα τελάρο, όσο η παλάμη ενός χεριού. Δηλαδή, η σύλληψη και η έκφραση του Νου του Θεού, με εργαλείο μόνο την ανθρώπινη σκέψη, τη λογική, τον περιορισμό των πέντε αισθήσεων και της ύλης, την εξορία του συναισθήματος.. δηλαδή, προφανώς, το απόλυτα αδύνατο! Κι όμως..το έχουμε προσπαθήσει, το προσπαθούμε κάθε μέρα.. σέρνοντας τον φόβο, την επίκριση, την αγανάκτηση μας για τις δυσκολίες και τις αδικίες της ζωής, για τις ατελείωτες υποχρεώσεις μας, για τα βαθιά τραύματα μας.. μας τα θυμίζει η Πανσέληνος αυτή στον Κριό, σε τετράγωνο με τον Χείρωνα. Μας επιτείνει την αγωνία η αντίθεση της με τον Ερμή, που τραβάει στα άκρα την αιώνια, άγονη, κόντρα λογικής- συναισθήματος, μας κάνει εγωκεντρικούς στην επικοινωνία, βιαστικούς να πούμε, αλλά απρόθυμους να ακούσουμε, η σύνοδος του Ερμή με τον Ήλιο... και τελικά, πολλές φορές έτοιμους να τα παρατήσουμε, ή, έστω, να συνεχίσουμε με βαριά βήματα να ανηφορίζουμε, ..’χρωματίζοντας με θολές σκιές την κάθε δράση..’

Όμως… αν απελευθερώναμε την φαντασία και τη διαίσθηση ; (¨Ηλιος σε ρυθμιστική όψη με Ποσειδώνα).. αν εστιάζαμε περισσότερο στο φως και στα χρώματα..; αν αναβιώναμε τις φωτεινές στιγμές της χαράς, της ασφάλειας , της πληρότητας, της έκστασης που ζήσαμε και τις στέλναμε, πολύχρωμες σαπουνόφουσκες, προς όλες τις κατευθύνσεις του χρόνου, να τις ταξιδέψουν κοσμικοί άνεμοι..; για να τις βρούμε κάποτε μπροστά μας, οδηγούς και βοηθούς στον εξαγνισμό των ψυχών μας, στις καταιγιστικές αλλαγές και συνειδητοποιήσεις που έχουμε να κάνουμε (Ουρανός αντίθεση Δίας), για να καταφέρουμε επιτέλους να ελαφρύνουμε το ασφυκτικό βάρος του Πλούτωνα απ τους ώμους μας (σε Τα-τετράγωνο με τα Φώτα) και να μεταμορφώσουμε την αγωνία, και τη βαριά ενέργεια του ελέγχου, και της άσκησης εξουσίας σε γέλιο και ελαφράδα παιδικού παιχνιδιού, ψυχής ενωμένης με την Δημιουργία, που επιστρέφει στον απόλυτο προορισμό της, την οργασμική χαρά..

Αστέριος Τσέλκος & Χρυσάνθη Παναγιωτίδου για τον Ουρανό και Γαία