Βλέπω ένα όνειρο συχνά …….

Περπατώ σε ένα δρόμο, δεξιά κι αριστερά η ζωή μου ,

παραταγμένοι σε κάθε ηλικία καθώς μεγαλώνω ….άνθρωποι, γεγονότα, καταστάσεις .

Σκέψεις μετέωρες, συναισθήματα και αντιδράσεις.

Άλλοτε κρυμμένα ,φανερωμένα, συνήθως ασυνείδητα, μα σπάνια συνειδητά.

Προχωράω και συνεχίζουν να ανοίγουν τα κεφάλαια της ζωής μου θαρρετά .

Μα ξαφνικά νιώθω πως είμαι εγώ σταματημένη και οι ιμάντες της ζωής μου δεξιά κι αριστερά φέρνουν μπροστά μου τα πάντα, σαν τις βαλίτσες που γυρνούν στα αεροδρόμια

κι εγώ στέκομαι και βλέπω μέχρι να διακρίνω τη δική μου .

Μόνο που στο όνειρο αυτό όλα είναι δικά μου νομίζω …ή μήπως όχι ….

γιατί είναι στιγμές που φαίνεται να μη θυμάμαι τι είναι δικό μου και τι όχι .

Απλά παρατηρώ μήπως και βρω ένα συναίσθημα, μια σκέψη για να σιγουρευτώ .

Καθώς τίποτα δεν φαίνεται να σταματά ή να τελειώνει, αναρωτιέμαι .....

«Αλήθεια αν δεν πίστευα ότι όλα αυτά είναι δικά μου τι θα γινόταν; Θα ήμουν κάποια άλλη ; Κι αν πίστευα μια νέα ιστορία που θα έλεγα καινούργια ,μήπως αυτή θα μπορούσε να γίνει αληθινή και να τη ζούσα;»

Χαμένη στις νέες σκεπτομορφές δεν πρόσεξα πως άλλαξε το σκηνικό ……

Έγινε απλό , λιτό θα έλεγα λιγάκι αφαιρετικό . Σαν από άλλο πλανήτη ,ουδέτερα ανακουφιστικό για την ψυχή μου.

Τότε σχηματίστηκε γύρω μου ένα δίκτυο ενεργειακό .

Ίνες φωτός σχημάτιζαν μια σφαίρα γύρω από μένα.

Εγώ στο κέντρο και κάθε συνάντηση φωτός σχημάτιζε μια εικόνα ενός ανθρώπου που κάποτε συνάντησα σε τούτη τη ζωή . Αυτούς που αγάπησα και αγαπώ, αυτούς που πόθησα, αυτούς που πίστεψα, αυτούς που πόνεσα ή πόνεσαν εμένα, αυτούς που μίσησα, άλλους που έδιωξα ή μ’ έδιωξαν, άλλους που έχασα κι άλλους που ίσως δεν γνώρισα ακόμη.

Ύστερα τα φώτα έσβησαν έξω , μα σαν να άναψε μέσα μου ένα φως και μέσα σε κάθε μια από τις γύρω μου ψυχές . Χρώματα πολλά απλώθηκαν σε αυτό το δίκτυο και οι ενέργειες τρέχανε προς κάθε ψυχή, κάθε συνάντηση, σαν μια ένωση που άλλαζε το πριν, το τώρα, το μετά . Όλα τα σενάρια γινόταν πιθανά, καθώς η κάθε επιλογή γεννούσε μια άλλη απίθανη ροη σε μια ατέρμονη συνέχεια, όπου ήταν αδύνατο να δω που ήταν η αρχή και αν υπήρχε τέλος.

Μόνο τα πάντα έτρεχαν όλο και πιο γοργά, κι εγώ δυσκολευόμουν να ακολουθήσω τις διαδρομές που άλλαζαν συνέχεια . Και όταν πίστεψα πως δεν με βγάζει πουθενά, έκλεισα τα μάτια ………

Ένιωσα τότε τα πάντα να σταματούν κι εγώ ν’ ακούω τον χτύπο της καρδιάς μου .

Σαν κάποιος αντίστροφα μετρούσε ξαφνικά και όλα γύρω άρχισαν να μικραίνουν , να ενώνονται ,να μαγνητίζονται θαρρείς απ’ την πηγή τους …… Να ενσωματώνονται μαζί της ……. μαζί μου, μέσα μου παντού ……. κι εγώ με όλα ΈΝΑ πρόσωπα, γεγονότα, καταστάσεις, ζωές, ψυχές , όμοια, αντίθετα . Τα πάντα κι εγώ μαζί τους…… Χώροι ,χρόνοι ,ροές, ποιότητες πολλές και διαφορετικές .

Αβάσταχτη ευδαιμονία που ξεχειλίζει καθώς ακόμη ακούω την ανάσα μου ……

Ναι ακόμη υπάρχω , υπάρχεις, υπάρχουν ……υπάρχουμε σαν ένα αστέρι ψηλά στον ουρανό του νου μας,κι ονειρευόμαστε κόσμους ,πολιτισμούς, σύμπαντα και γαλαξίες.

Και άλλοτε τίποτα …..ένα κενό ….μα τόσο πλήρες, τόσο τέλειο, τόσο γεμάτο φως.

Ξύπνησα …….όνειρο νομίζω ήταν ……ή μήπως Όχι …….Δεν έχει αλήθεια σημασία …….

Γιατί ακόμη με ακούω να καρδιοχτυπώ ……να σκέπτομαι ……. να επιθυμώ …..να ονειρεύομαι …..και να δημιουργώ !

Ανδρομάχη Πλαγιαρίδου