Έλεος................

Πάντα πίστευα ότι αυτή η λέξη είναι πολύ θρησκευτική, μέρος μόνο των γραφών, και αρκετά μακριά από τον σύγχρονο άνθρωπο .Σε στιγμές ίσως αγανάκτησης να την άκουγα, ή και να έβγαινε και από το δικό μου στόμα ,τόσο σπάνια όμως αλλά ταυτόχρονα και τόσο συνοδευόμενη από απόγνωση ,θυμό και πόνο.

Με τα χρόνια καθώς μπήκα στα μονοπάτια της αυτογνωσίας και της πρόθεσης άρχισα να μπαίνω όλο και βαθύτερα στο εαυτό για να τον ανακαλύψω αλλά και να τον θεραπεύσω. Έτσι άρχισα να σχετίζομαι λίγο περισσότερο με λέξεις και όρους σαν το έλεος και τη συγχώρεση αλλά πάντα η λέξη έλεος ήταν σε λίγο απόσταση από μένα. Για να είμαι πιο ακριβής εγώ είχα μια απόσταση από τη λέξη αυτή σαν να μην την κατανοούσα πλήρως στο βάθος της έννοιας της .Τελικά δεν μπορούσα ίσως να συσχετιστώ βιωματικά ,να τη νιώσω, να νιώσω την ποιότητά της στην καρδιά μου και όχι στο μυαλό μου.

Με τον καιρό κατάλαβα ότι χρησιμοποιούμε τόσες λέξεις και φράσεις στη ζωή μας τόσο ασυνείδητα, τόσο μηχανικά μέσα μόνο από το μυαλό μας ,από ένα μέρος του νου πολύ περιορισμένο. Δεν έχουμε σταθεί αλήθεια να αρθρώσουμε τη λέξη, τη φράση, να την τοποθετήσουμε στο μέρος της καρδιάς μας, να νιώσουμε πως αλλάζει ο παλμός της κάθε φορά, πως επηρεάζεται η αναπνοή μας και τι αναδύεται αλήθεια εκείνη την ώρα από το βάθος της ψυχής . Τι γίνεται μετά από λίγο, μετά από ώρες μέρες ………τι μήνυμα μου στέλνει η σοφία του εσώτερου εαυτού μου …….μέσα από τη ζωή μου, ….τις σχέσεις μου, τις συναντήσεις μου ,τις μουσικές ,τα διαβάσματα μου ……….τα όνειρα ,τις αναμνήσεις μου !

Ξεκίνησα λοιπόν να γράφω για το έλεος!

Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται με αυτή τη λέξη είναι η φράση «έλεος του Θεού» . Όταν ήμουν μικρή στο κατηχητικό μας μιλούσαν για το έλεος του θεού ….σαν να μην υπάρχει άλλο έλεος αλλά μόνο από το Θεό …..μόνο αυτός μπορεί να το νιώσει, να το δείξει, να το συλλάβει, να το κατανοήσει .

Έλεος ……βιβλική ,βαριά ,έως πομπώδης και τελικά γραφική ηχώ φαντάζει μέσα μου !

Κι εκεί που πάω να βρω μιαν άκρη της και να πιαστώ , εκεί την χάνω και όχι μόνο .

Στιγμές γίνεται τόσο εχθρική αλήθεια ,τόσο ξένη ,τόσο μισητή! Από τα βάθη του εαυτού αναδύεται θαρρείς μια εχθρότητα που δεν έχει βάση ,δεν φαίνεται η αρχή της, μήτε η θέση της μέσα μου!

ΕΛΕΟΣ επιτέλους ΕΛΕΟΣ …..φωνάζει η φωνή από μέσα μου με αηδία ΕΛΕΟΣ τι πάει να πει; ΕΛΕΟΣ !ποιος εiμαι εγώ να δείξω έλεος; σε ποιον ;γιατί ;μπορώ ; πες μου ΜΠΟΡΩ;

Και θυμώνω και ξεθυμώνω με γεγονότα, με καταστάσεις, με ανθρώπους, με μένα…..

Και είναι στιγμές που καταλαβαίνω, που κατανοώ, που νιώθω, που συμπονώ!

Κι είναι στιγμές που σαν βράχος αμετακίνητος στέκομαι, μα αδίκως …είναι σαν να προσπαθώ να σχετιστώ με κάτι ανθρωπίνως αδύνατο ,το ομολογώ!

Μέχρι που ακούω μια νύχτα την κραυγή μου να φωνάζει…

Έλεος ….μόνο αυτό ζητώ ,έλεος για να γιατρευτώ……

Να με αγγίξω για πρώτη φορά ,να με κρατήσω στην αγκαλιά μου σφιχτά.

Εγώ… μόνο εγώ μ' εμένα!

Με έλεος να με συναντήσω, να με συμπονέσω, να με αποδεχτώ!

Έλεος προς τον ίδιο μου τον εαυτό .

Εκεί που συναντώ πραγματικά τον θεϊκό μου εαυτό……. εκεί με έλεος ποτίζω την καρδιά και το μυαλό, στα γόνατα πέφτω και με συγχωρώ!

Ξανά και ξανά ! Για όλα όσα είπα, για όσα δεν είπα, για όσα έκανα, για όσα δεν έκανα, για όσα ξέχασα, για όσα θυμήθηκα, για όσα φάνηκα λίγη η πολλή για όσα φοβήθηκα για όσα δεν πάλεψα για όσα πίκρανα και πικράθηκα για όσα πίστεψα για μένα και τον κόσμο μου και μου τα χρέωσα!

Όταν συνάντησα το έλεος μέσα μου, τότε συναντήθηκα μαζί του και έξω στη ζωή, σε κάθε σχέση, σε κάθε κατάσταση ,σε κάθε προβολή .

Τότε άρχισα ξανά να με γνωρίζω , να με συμπαθώ, ίσως λιγάκι άρχισα να με αγαπώ μπας και αντέξω ν’ αγαπήσω και άλλους, γύρω ,μέσα ,παντού ……για πάντα και θυμηθώ …..ποια είμαι που νομίζω πως πάω ,που τάχα ανυπομονώ να φτάσω ………….. …..

Τώρα ίσως αρχίσω να βλέπω το φως το αληθινό, που με οδηγεί κι ας μη το ξέρω , σε αυτό το ταξίδι της στιγμής και της αιωνιότητας μαζί !!!

Ελέησον με θεϊκέ εαυτέ μου !ελέησον με!!!

Ανδρομάχη Πλαγιαρίδου

Ουρανός και Γαία