"Στην καρδιά μου κατοικεί ο Ιησούς της Γαλιλαίας ...."
«Έχω διαπιστώσει ότι από μας μερικοί τον Ιησού Τον λένε Χριστό και μερικοί Λόγο κι άλλοι Τον αποκαλούν Ναζωραίο κι άλλοι ακόμα Γιο του Ανθρώπου.
Θα προσπαθήσω να φωτίσω αυτά τα ονόματα με το φως που μου δόθηκε.
Ο Χριστός,Αυτός που ήταν στις αρχαίες τις μέρες, είναι η φλόγα του Θεού που κατοικεί στο πνεύμα του ανθρώπου.
Είναι η ανάσα της ζωής που μας επισκέπτεται και παίρνει στον εαυτό Του ένα σώμα σαν τα σώματά μας.
Είναι η θέληση του Κυρίου.Είναι ο πρώτος Λόγος που μιλάει με τη φωνή μας και ζει μες στ’ αυτί μας εκείνο που ίσως προσέχουμε και καταλαβαίνουμε.Κι ο Λόγος του Κυρίου του Θεού μας έφτιαξε ένα σπίτι από σάρκα και οστά κι ήταν άνθρωπος σαν εσένα και σαν εμένα.Γιατί δε θα μπορούσαμε ν ‘ακούσουμε το τραγούδι του ασώματου ανέμου ούτε να δούμε τον καλύτερο εαυτό μας που είναι στην ομίχλη.
Πολλές φορές έχει έρθει στον κόσμο ο Χριστός κι έχει βρεθεί σε πολλά μέρη.Και πάντα Τον πήραν για ξένο και για τρελό.Μα ο ήχος της φωνής Του ποτέ δεν κατέβαινε στο τίποτα, γιατί η μνήμη του ανθρώπου κρατάει εκείνο που ο νους του δε φροντίζει να κρατήσει.Αυτός είναι ο Χριστός, ο πιο βαθύς κι ο πιο ψηλός, που βαδίζει με τον άνθρωπο προς την αιωνιότητα.
Δεν έχεις ακούσει γι’αυτόν στα σταυροδρόμια της Ινδίας και στη χώρα των Μάγων και πάνω στην άμμο της Αιγύπτου;Κι εδώ στη βόρεια χώρα σου, οι βάρδοι του παλιού καιρού τραγουδούσαν για τον Προμηθέα τον Πυρφόρο, που ήταν ο ανθρώπινος πόθος που εκπληρώθηκε, η εγκλωβισμένη ελπίδα που λευτερώθηκε.Και για τον Ορφέα, που ήρθε με μια φωνή και μια λύρα για να ξυπνήσει το πνεύμα στο θηρίο και στον άνθρωπο.Δεν έχεις ακούσει για το βασιλιά Μίθρα και για τον Ζαρατούστρα, τον προφήτη των Περσών, που ξυπνησανε απ’ τον αρχαίο ύπνο τ’ ανθρώπου και στάθηκαν στο κρεβάτι του ονείρου μας;
Εμείς οι ίδιοι γινόμαστε ο χρισμένος άνθρωπος όταν συναντιόμαστε στον Αόρατο Ναό μια φορά κάθε χίλια χρόνια.Τότε, έρχεται μια ακόμη ενσάρκωση και , στον ερχομό Του, η σιωπή μας γυρνάει στο τραγούδι.Μα τ’ αυτιά μας δε γυρνάν στ’ άκουσμα ούτε τα μάτια μας στο κοίταγμα.
Ο Ιησούς ο Ναζωραίος γεννήθηκε και μεγάλωσε σαν εμάς.Η μητέρα του και ο πατέρας του ήταν σαν τους γονείς μας κι ήταν κι ο ίδιος άνθρωπος.
Αλλά ο Χριστός, ο Λόγος, που ήταν στην αρχή, το Πνεύμα που θα μας έκανε να ζούμε μια πληρέστερη ζωή,ήρθε στον Ιησού κι έμεινε μαζί του.
Και το Πνεύμα ήταν το επιτήδειο σίγουρο χέρι του Κυρίου και ο Ιησούς ήταν η άρπα.
Το Πνεύμα ήταν ο ψαλμός κι ο Ιησούς ήταν η μελωδία του.Κι ο Ιησούς, ο άνθρωπος από τη Ναζαρέτ, ήταν αυτός που φιλοξενούσε το Χριστό κι αυτός που ήταν το στόμα του Χριστού, που βάδιζε μαζί μας στον ήλιο και μας έλεγε φίλους Του.
Κείνες τις μέρες, οι λόφοι της Γαλιλαίας κι οι κοιλάδες της τιποτ’ άλλο δεν ακούγανε από την φωνή Του.Τότε ήμουνα νέος και βάδιζα στο δρόμο Του κι από πίσω έπαιρνα τα ίχνη Του. Από πίσω έπαιρνα τα ίχνη Του , και βάδιζα στο δρόμο Του, για να ακούσω τα λόγια του Χριστού από τα χείλη του Ιησού της Γαλιλαίας.
Τώρα καταλαβαίνεις γιατί αρκετοί από μας Τον λέμε Γιο του Ανθρώπου. Αυτός ο ίδιος ήθελε να λέγεται μ’αυτό το όνομα, γιατί γνώρισε την πείνα και τη δίψα του ανθρώπου κι είδε τον άνθρωπο να αναζητάει τον καλύτερο εαυτό του.
Ο Γιος του Ανθρώπου ήταν ο Ευεργέτης Χριστός που βρισκόταν με όλους μας.Ήταν ο Ιησούς ο Ναζωραίος που οδηγούσε τα αδέλφια Του όλα στο Χριστό κι ακόμα πιο πέρα, στο Λόγο, που ήταν στην αρχή μαζί με το Θεό.
Στην καρδιά μου κατοικεί ο Ιησούς της Γαλιλαίας, ο άνθρωπος που ήταν πάνω απ ‘ τους ανθρώπους, ο Ποιητής που μας κάνει όλους ποιητές,το Πνεύμα που χτυπάει την πόρτα μας για να ξυπνάμε και να σηκωνόμαστε και να βγαίνουμε να ανταμώνουμε την αλήθεια γυμνή και ανεμπόδιστη. »
απόσπασμα από «Ιησούς ο Γιος του Ανθρώπου»ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ
