Η Ομαδική - Συλλογική συνειδητότητα, ο Χίτλερ και ο Χριστός.
Από τον Neale Donald Walsch, " Συζήτηση με το Θεό - Βιβλίο 2 "
- Ο κόσμος σας, και η κατάστασή του, είναι αντανάκλαση μιας συλλογικής συνδυασμένης συνειδητότητας όλων όσων ζουν πάνω στη Γη.
ΟΜΑΔΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ
Η ομαδική συνειδητότητα είναι μια έννοια που δεν είναι κατανοητή από πολλούς ανθρώπους και όμως είναι εξαιρετικά ισχυρή και μπορεί, εάν δεν είσαι προσεκτικός, να υπερνικήσει την ατομική συνειδητότητα. Επομένως χρειάζεται πάντοτε να προσπαθείς να δημιουργήσεις ομαδική συνειδητότητα όπου πας και με οτιδήποτε κάνεις, αν θέλεις η ευρύτερη εμπειρία ζωής σου στον πλανήτη να είναι αρμονική.
Αν βρίσκεσαι σε μια ομάδα της οποίας η συνειδητότητα δεν αντανακλά τη δική σου και τη συγκεκριμένη στιγμή είσαι ανήμπορος ν'αλλάξεις αποτελεσματικά τη συνειδητότητα της ομάδας, τότε είναι συνετό να εγκαταλείψεις αυτήν την ομάδα, διαφορετικά η ομάδα μπορεί να οδηγήσει εσένα. Θα πηγαίνει εκεί που θέλει να πάει, ανεξάρτητα από το που θέλεις εσύ να πας.
Αν δεν μπορείς να βρεις μια ομάδα της οποίας η συνειδητότητα να ταιριάζει με τη δική σου, τότε γίνε εσύ η πηγή μιας ομάδας. Θα έλξεις άλλους, με παρόμοια συνειδητότητα κοντά σου.
Τα άτομα και οι μικρές ομάδες είναι απαραίτητο να επηρεάζουν μεγαλύτερες ομάδες - και τελικά, τη μεγαλύτερη ομάδα από όλες, που είναι ολόκληρη η ανθρωπότητα - για να υπάρξει μόνιμη και σημαντική αλλαγή στον πλανήτη σας.
ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΤΗΣ
Ο κόσμος σας, και η κατάστασή του, είναι αντανάκλαση μιας συλλογικής συνδυασμένης συνειδητότητας όλων όσων ζουν πάνω στη Γη.
Όπως μπορείς εύκολα να διαπιστώσεις κοιτώντας γύρω σου, χρειάζεται ακόμη πολλή δουλειά. Εκτός βέβαια και αν είσαι ευχαριστημένος με τον κόσμο σου, όπως είναι.
Το εκπληκτικό είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είναι. Γι' αυτό ο κόσμος δεν αλλάζει.
Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι ικανοποιημένοι με έναν κόσμο όπου σημασία έχουν οι διαφορές κι όχι οι ομοιότητες, και όπου οι διαφωνίες λύνονται με συγκρούσεις και πόλεμο.
Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι ικανοποιημένοι μ' έναν κόσμο στον οποίο επιβιώνει ο ισχυρότερος, όπου το δίκαιο ανήκει στον δυνατό, όπου απαιτείται ο ανταγωνισμός και η νίκη θεωρείται ύψιστο καλό.
Αν ένα τέτοιο σύστημα τυχαίνει να παράγει "αποτυχημένους", ε, τι να κάνουμε; Αρκεί να μην ανήκεις εσύ σε αυτούς.
Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι ικανοποιημένοι, έστω και αν ένα τέτοιο μοντέλο παράγει ανθρώπους που συχνά σκοτώνονται, όταν κριθούν "λάθος", λιμοκτονούν και καταντούν άστεγοι όταν είναι "αποτυχημένοι", καταπιέζονται και γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης όταν δεν είναι "δυνατοί".
Οι περισσότεροι άνθρωποι ορίζουν ως "λάθος" οτιδήποτε διαφέρει από τους ίδιους και τα πιστεύω τους. Οι θρησκευτικές διαφορές, ιδιαίτερα, δε γίνονται ανεκτές, αλλά ούτε και πολλές κοινωνικές, οικονομικές ή πολιτιστικές διαφορές.
Η ανώτερη τάξη εκμεταλλεύεται την κατώτερη και συγχαίρει τον εαυτό της, διακηρύσσοντας πόσο καλύτερα ζουν τώρα τα θύματά της από ότι πριν την εκμετάλλευσή τους. Με αυτήν την θεώρηση εκείνοι, που ανήκουν στην ανώτερη τάξη, μπορούν να αγνοούν το ζήτημα του πως θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται όλοι οι άνθρωποι, αν ήθελαν να είναι πραγματικά δίκαιοι, αντί να κάνουν απλώς μια φριχτή κατάσταση λίγο καλύτερη και ταυτόχρονα να ωφελούνται απροκάλυπτα από τη διαδικασία.
Οι περισσότεροι άνθρωποι γελούν όταν κάποιος προτείνει οποιοδήποτε είδος συστήματος εκτός από το ήδη υπάρχον, λέγοντας ότι συμπεριφορές όπως ο ανταγωνισμός, ο φόνος του αντιπάλου, και η άποψη ότι " ο νικητής παίρνει τα λάφυρα " είναι από αυτά που κάνουν τον πολιτισμό τους μεγάλο! Οι περισσότεροι μάλιστα πιστεύουν πως δεν υπάρχει άλλος τρόπος ύπαρξης, ότι είναι στη φύση του ανθρώπου να συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο και πως οποιοσδήποτε άλλος τρόπος δράσης θα σκότωνε το εσωτερικό πνεύμα που ωθεί τον άνθρωπο στην επιτυχία. (Κανείς δε ρωτάει, "να πετύχει τι;").
Οι περισσότεροι άνθρωποι στον πλανήτη σας πιστεύουν σ' αυτήν τη φιλοσοφία κι αυτός είναι ο λόγος που δε νοιάζονται για τις μάζες που υποφέρουν, για την καταπίεση των μειονοτήτων, για την οργή της κατώτερης τάξης ή για τις ανάγκες επιβίωσης οποιουδήποτε άλλου, πέρα από τους ίδιους και τα μέλη της οικογένειάς τους.
Οι περισσότεροι άνθρωποι δε βλέπουν ότι καταστρέφουν τη Γη, τον ίδιο τον πλανήτη που τους δίνει τη ζωή, επειδή με τις πράξεις τους επιδιώκουν μόνο να βελτιώσουν την ποιότητα της δικής τους ζωής. Είναι εκπληκτικό το πόσο κοντόφθαλμοι είναι, ώστε να μην παρατηρούν ότι τα βραχυπρόθεσμα κέρδη μπορούν να προκαλέσουν μακροπρόθεσμες απώλειες και ότι συχνά τις προκαλούν και θα συνεχίσουν να τις προκαλούν.
Οι περισσότεροι άνθρωποι νιώθουν ότι απειλούνται από την ομαδική συνειδητότητα, από ιδέες όπως είναι το συλλογικό καλό, η συμπαντική θεώρηση, ή ένας Θεός που υπάρχει σε ενότητα με ολόκληρη τη δημιουργία, αντί να είναι χωρισμένος από αυτήν.
Αυτός ο φόβος για οτιδήποτε οδηγεί στην ενοποίηση, αυτή η εξύμνηση όλων εκείνων που μας χωρίζουν, προκαλούν διαίρεση, δυσαρμονία, διχόνοια. Κι όμως δε φαίνεται να έχετε καν την ικανότητα, έστω και να μάθετε από την ίδια σας την εμπειρία και έτσι συνεχίζετε τις ίδιες συμπεριφορές, με τα ίδια αποτελέσματα.
Η ανικανότητα να κατανοήσετε ότι τα βάσανα του άλλου είναι και δικά σας, επιτρέπει σ' αυτά τα βάσανα να διαιωνίζονται.
Ο διαχωρισμός γεννάει αδιαφορία, ψεύτικη ανωτερότητα. Η ενότητα γεννάει συμπόνοια, γνήσια ισότητα.
Αυτά που συμβαίνουν στον πλανήτη σας - που συμβαίνουν τακτικά εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια - είναι όπως είπα, αντανάκλαση της συλλογικής συνειδητότητας της "ομάδας σας", ολόκληρης της ομάδας πάνω στον πλανήτη σας.
Αυτό το επίπεδο συνειδητότητας θα μπορούσε στην καλύτερη περίπτωση να περιγραφεί ως πρωτόγονο.
Ο ΧΙΤΛΕΡ ΚΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ
Η εμπειρία Χίτλερ υπήρξε ως αποτέλεσμα μιας ομαδικής συνειδητότητας. Πολλοί άνθρωποι θέλουν να πουν ότι ο Χίτλερ χειραγώγησε μια ομάδα - σ΄ αυτή την περίπτωση τους συμπατριώτες του - μέσα από την πανουργία και την επιδεξιότητά της ρητορείας του. Κάτι τέτοιο όμως, πολύ βολικά ρίχνει όλο το φταίξιμο στις πλάτες του Χίτλερ και εκεί ακριβώς θέλουν οι μάζες να βρίσκεται.
Ο Χίτλερ όμως δε θα μπορούσε να κάνει τίποτε χωρίς τη συνεργασία, την υποστήριξη και την πρόθυμη υποταγή εκατομμυρίων ανθρώπων. Η υπο- ομάδα που αποκαλεί τον εαυτό της Γερμανούς, θα πρέπει να αναλάβει ένα τεράστιο βάρος της ευθύνης για το Ολοκαύτωμα. Όπως επίσης, σε κάποιο βαθμό, θα πρέπει να την αναλάβει η ευρύτερη ομάδα που ονομάζονται Άνθρωποι, η οποία, αν μη τι άλλο, επέτρεψε στον εαυτό της να παραμένει αδιάφορη και απαθής απέναντι στον πόνο που υπήρχε στη Γερμανία, μέχρι που έφτασε σε τόσο μαζική κλίμακα, που ακόμα και οι πιο ψυχροί ατομιστές δεν μπορούσαν πια να την αγνοήσουν.
Βλέπεις η συλλογική συνειδητότητα ήταν εκείνη που πρόσφερε το γόνιμο έδαφος για την ανάπτυξη του ναζισμού. Ο Χίτλερ εκμεταλλεύτηκε τη στιγμή, δεν τη δημιούργησε.
Είναι πολύ σημαντικό να καταλάβει κανείς το μάθημα που δίνεται εδώ. Μια συλλογική συνειδητότητα που μιλάει συνεχώς για διαχωρισμό και ανωτερότητα, κάνει τη συμπόνοια να χαθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό. Και όταν χάνεται η συμπόνοια, τότε αναπόφευκτά χάνεται και η συνείδηση.
Μια συλλογική θεώρηση ριζωμένη σε στενό εθνικισμό αγνοεί τη θλιβερή κατάσταση των άλλων, αλλά κάνει όλους τους άλλους υπεύθυνους για τη δική της θλιβερή κατάσταση, δικαιολογώντας έτσι την αντεκδίκηση, την "επανόρθωση" και τον πόλεμο.
Το Άουσβιτς ήταν η λύση - μια προσπάθεια "επανόρθωσης" - των ναζί στο "Εβραϊκό ζήτημα".
Η φρίκη της εμπειρίας Χίτλερ δεν ήταν το τι διέπραξε εκείνος εναντίον της ανθρώπινης φυλής αλλά το ότι η ανθρώπινη φυλή του το επέτρεψε. Αυτό που προκαλεί κατάπληξη δεν είναι μόνο ότι ήρθε ένας Χίτλερ, αλλά ότι τόσοι άλλοι τον ακολούθησαν.
Η ντροπή δ